เอ มิ ซาน ออกเดินทางจากบ้านใกล้กับเมืองมัณฑะเลย์เมื่อเธอมีอายุเพียง 18 ปี ด้วยความหวังจะมีชีวิตที่ดีขึ้นในประเทศไทย เธอเดินทางเข้ามาที่แม่สาย จังหวัดเชียงราย และมุ่งหน้าสู่กรุงเทพฯ หลังจากที่เธอได้บัตรชมพูแล้ว เธอได้งานเป็นแม่บ้านในกรุงเทพฯ และรับเงินเดือน 6,500 บาทต่อเดือน เป็นเวลา 3 ปี การทำงานเป็นแม่บ้านทำให้เธอไม่สามารถเข้าถึงสิทธิประกันสังคมและสาธารณสุขต่างๆ และเงินเดือนที่เธอได้นั้นก็ต่ำกว่าค่าแรงขั้นต่ำ (331 บาทต่อวัน สำหรับกรุงเทพฯ) อย่างไรก็ดี เธอรู้สึกว่าตัวเองโชคดีเนื่องจากงานที่ทำอยู่นั้นสามารถทำเงินได้ดีกว่างานที่เธอหาจะได้ในประเทศเมียนมา เอ มิ ซาน พบกับสามีของเธอที่กรุงเทพฯ หลังจากแต่งงานกัน เธอตัดสินใจตามสามีซึ่งเป็นคนงานก่อสร้างไปที่เชียงราย และได้ตั้งรกรากที่นั่น

เธอได้งานที่ไซต์ก่อสร้างและได้ค่าจ้างเพียง 240 บาทต่อวันเท่านั้น ซึ่งน้อยกว่าค่าแรงขั้นต่ำที่กฎหมายกำหนดไว้ที่ 315 บาทต่อวัน เอ มิ ซาน และเพื่อนแรงงานในไซต์ก่อสร้างจึงรวมตัวกันเพื่อเรียกร้องนายจ้างให้ขึ้นค่าแรงเนื่องจากรู้ว่าค่าแรงที่ตนเองได้รับนั้นต่ำกว่าค่าแรงขั้นต่ำ แต่สุดท้ายนายจ้างปฏิเสธที่จะขึ้นค่าแรงให้ตามที่พวกเธอร้องขอ และบอกว่าถ้าไม่พอใจกับค่าแรงที่ได้รับก็ให้ออกจากงานไป

ปัจจุบัน เอ มิ ซาน ยังคงอยู่ที่ไซต์ก่อสร้าง เธอรู้ว่าเธอและเพื่อนๆ ไม่สามารถรวมกลุ่มกันเพื่อเรียกร้องการขึ้นค่าจ้างได้อีกต่อไปเนื่องจากเธออาจจะถูกไล่ออกจากงาน เนื่องจากเธอต้องหาเงินเพื่อส่งกลับไปให้ครอบครัวที่บ้านเกิด เอ มิ ซาน จึงไม่มีทางเลือกและต้องทำงานอยู่ในไซต์ก่อสร้าง เธอหวังว่าสักวันหนึ่งจะกลับไปยังประเทศเมียนมากับครอบครัวของเธอ แต่เนื่องด้วยปัญหาความไม่สงบภายในเมียนมา และสถานการณ์การระบาดของโรคโควิด-19 ที่มีการปิดชายแดน ทำให้เธอต้องอยู่ในประเทศไทยพร้อมกับความรู้สึกท้อแท้ที่เพิ่มขึ้นมากขึ้นทุกวันในการทำความฝันที่อยากจะมีชีวิตที่ดีขึ้นในอนาคตให้เป็นจริง

“ถ้าสถานการณ์ที่ประเทศเมียนมาดีขึ้นกว่านี้ ฉันก็อยากจะกลับบ้านทันที ฉันไม่เคยคิดว่าจะอยู่ที่นี่นานขนาดนี้เลย”

ภาพโดย Luke Duggleby